Ποιος ο ρόλος του ερωτηματικού στο τέλος της φράσης ; Τυχαίο ή απλά άπελπις ερώτηση που ζητά απεγνωσμένα απάντηση; Άραγε η κατάφαση είχε περισσότερη ωριμότητα ή η ερώτηση απλά κρύβει βαθιά απογοήτευση εμπρός σε μία οικτρή πραγματικότητα ; Η απάντηση για τον γράφοντα απλή .Η θέση του ερωτηματικού υπαρκτή και αναγκαία .Απλά ,γιατί αναζητείται, αλλά χωρίς ουδείς εξ υμών να διαθέτει την προσήκουσα διάθεση αναζήτησης με προσωπική θυσία .Ήρθε ‘όμως η ΩΡΑ ΠΑΤΡΩΝ με τους ανθρώπους της και την προσπάθεια που δεν θα σταματήσει σε τεχνικές <<καλοχαιρέτα >> αλλά με βασική και ουσιαστική δουλειά και μετά τις εκλογές ώστε να διαγραφεί η λέξη Ζητείται από τον τίτλο Το κίνητρο για το παρόν κείμενο, η ζοφερή και μη μεταβλητή, ως προς το εγγύς μέλλον εάν συνεχίσουμε ως πολίτες την τακτική του αυστηρού κομματικού σωλήνα και δογματικών απόψεων όχι μόνο του κοινωνικού συνόλου, αλλά και του μικρόκοσμου, στον οποίο κινούμεθα .Να θυμίσω στους αναγνώστες τη ρήση του Περικλέους: «Ελευθέρως δε τα τε προς το κοινὸν πολιτεύομεν και ες την προς αλλήλους των κάθ᾿ ημέραν επιτηδευμάτων υποψίαν, ου δι᾿ οργής τον πέλας, ει καθ᾿ ηδονήν ……………………». Σε μετάφραση για ευκολία του αναγνώστη«Ζούμε δε σαν ελεύθεροι άνθρωποι και σαν πολίτες στον δημόσιο βίο και σαν άτομα στον ιδιωτικό, στις επιδιώξεις μας της καθημερινής ζωής, κατά τις οποίες δεν κοιτάμε ο ένας τον άλλον με καχυποψία, δεν θυμώνουμε με το γείτονά μας, όταν κάνει ό,τι του ἀρέσει, ούτε παίρνουμε μία φυσιογνωμία σκυθρωπή,η οποία μπορεί να μη βλάπτει τον ἄλλον, πάντως όμως εἶναι δυσάρεστη. Ενώ δε στην ιδιωτική μας ζωή συναναστρεφόμαστε μεταξύ μας, χωρίς να ενοχλεί ο ένας τον άλλον, στη δημόσιά μας ζωή, σαν πολίτες, απὸ σεβασμὸ προ πάντων δεν παραβαίνουμε τους νόμους, υπακούμε δε στους εκάστοτε κατέχοντες τα δημόσια αξιώματα και στους νόμους, και κυρίως σε εκείνους από τους νόμους, που έχουν θεσπιστεί για υποστήριξη των αδικούμενων, και σε άλλους, οι οποίοι αν και άγραφοι, η παράβασή τους φέρνει πανθομολογούμενη ντροπὴ στους παραβάτες». Ας δούμε, λοιπόν, με την απαραίτητη ξεκάθαρη ματιά τι από τα πιο πάνω του’’ Μεγάλου Άνδρα’’ είναι δεδομένα στο σήμερα. .Μιλάμε και κρίνουμε ασκόπως ή μεμψιμοιρούμε για τα τρέχοντα επιδεικνύοντας ζήλο πρωτοφανή για τα λάθη των άλλων και μόνο ; Προμηθεύς πλάσας ποτέ ανθρώπους δύο πήρας εξ αυτών απεκρέμασε, την μεν αλλοτρίων κακών, την δε ιδίων, κ.λπ. κλπ. κλπ …………….». στην απλή γλώσσα: «Όταν ο Προμηθέας έπλασε τον άνθρωπο, κρέμασε στον καθένα δύο ταγάρια, ένα να κρέμεται μπροστά στην κοιλιά του κι ένα πίσω στην πλάτη του. Το μπροστινό ταγάρι έχει μέσα τα ελαττώματα των άλλων, ενώ το πίσω περιέχει τα ελαττώματα εκείνου που το κουβαλάει. Κι έτσι, ο κάθε άνθρωπος άμεσα βρίσκει τα ελαττώματα των άλλων, αλλά τα δικά του ελαττώματα είναι δύσκολο να τα καταλάβει». Προς τι η παρούσα αναφορά ;Απλά, το μέλλον είναι η ξεκάθαρη ματιά στην Ιστορία ! Ζητάμε, λοιπόν, Ελπίδα ή ζητάμε Ελπίδα ;Η απόφαση του καθενός εξ ημών . Την απάντηση ή καλλίτερα το προσδοκώμενο, πάντα κατά την προσωπική μου εκτίμηση ,θέλω να καταθέσω στις πιο κάτω γραμμές .Πάντοτε πίστευα ότι κριτική ο καθένας μπορεί να κάνει. Αλλά η λύση ,σε κρινόμενα και κρινόμενους πρέπει να ακολουθεί, απαραίτητα, την όποια κριτική και εδώ έχουμε ένα μικρό θεματάκι με θεμελιώδη εξαίρεση τους ανθρώπους της ΩΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ ! Σε αντίθετη περίπτωση, είναι, απλά, ένας ανόητος σχολιασμός ανόητων «δήθεν» Σημαντική παρατήρηση Ότι η δική μας κριτική πάντα καλοπροαίρετη συμπληρώνετε πάντα από ώριμες και υπεύθυνες θέσεις όχι για τους λίγους αλλά προς το κοινωνικό σύνολο Περιλαμβάνουν σαν βήματα την καινοτομία, την ηγεσία , τη διαχείριση και την ανάπτυξη της πρωτοβουλίας Ποια, λοιπόν, από τα πιο πάνω αποτελούν προπύργιο σκέψης και ενέργειας σε κάθε καθημερινή μας δράση ως αυριανοί διάκονοι της κοινωνίας μας ;Επιχειρούμε στο κοινωνικό σύνολο με απώτερο σκοπό όχι το κέρδος των ολίγων ή με την ευρύτερη έννοια του πλούτου του πολλών .Στο δυτικό πολιτισμό, η αντίληψη ότι το ατομικό συμφέρον αποτελεί, τουλάχιστον, πρόσκομμα, αν δεν είναι ευθέως ενάντιο προς την ηθική αρετή, αποτελεί παράδοση τόσο παλαιά, όσο κι η φιλοσοφική σκέψη .Στην ‘’Πλατωνική Πολιτεία’’ η εσωτερική αρμονία ορίζεται σε αναλογία προς την αρμονία της πολιτείας και τούμπαλιν. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις, μια αξιολογική ιεράρχηση των μερών ,της ψυχής και της πολιτείας, επεφύλασσε την κατώτερη βαθμίδα στην ικανοποίηση των ατομικών επιθυμιών και στην επιδίωξη της υλικής ευημερίας. Η εναρμόνιση του όλου ,η δικαιοσύνη ,το κοινό αγαθό ,υπαγόρευαν και οφείλουν να υπαγορεύουν την υποταγή τού μερικού,στο σύνολο .Ανέφικτο, ανύπαρκτο και ουτοπικό, αλλά ιδανικό προς επίτευξη και φυσικά λύση στα πολλά και δύσκολα.Το παραγόμενο έργο, όπερ και το ζητούμενο, τοποθετείται «επέκεινα της ουσίας», όπερ το «εντός της ουσίας» νοείται παραγωγή αγαθού, απόλυτα, συνυφασμένη με το ενάρετο του φρόνιμου ,ελεύθερου και έλλογου πολίτη; Ακόμη και ο οικονομικός βίος των ανθρώπων οφείλει να κανοναρχείται με το κριτήριο της πρωτοκαθεδρίας του γενικού επί του ατομικού. Ας μην ξεχνάμε ότι, με την αριστοτελική αντίληψη, η οικονομική φύση επιδοκιμάζεται ,ως αναγκαίο μέρος του βίου.

ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΣ ΠΡΩΤΗ– ΗΓΕΣΙΑ ‘’.Τα πάντα άρχει ηγετών’’ .Παντελής απουσία ; Δυστυχώς!!! Ηγεσία σημαίνει πρώτα από όλα σχέση και ο ηγέτης που δεν αντιλαμβάνεται αυτήν τη βασική αρχή, είναι αδύνατο να ηγηθεί. «Η ανθρωπιά φέρνει την αφοσίωση».

ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΗ –ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ .Εδώ θα σταθώ με απορία πώς η χώρα του Οδυσσέα ,της ευρηματικότητας, της διαφορετικότητας και πάνω από όλα ενός λαού ιδιαίτερα ευφυούς έφτασε στο άκρο του μαϊμουδισμού του copy paste ,του μασημένου φαγητού και βέβαια μιας ακραίας διαχρονικής μορφής ύπνωσης μπροστά στο διαφορετικό; Αρκούμεθα σε ό,τι μας λένε, χωρίς να βλέπουμε τι εξυπηρετεί.

ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΣ ΤΡΙΤΗ –ΔΙΑΧΕΊΡΗΣΗ. Αποτελεί το κομβικό σημείο, ώστε τα προηγούμενα να έχουν μια ευοίωνη κατάληξη . Πρέπει να λαμβάνονται συνεχώς αποφάσεις σε όλα τα επίπεδα, σχετικά με τη χρήση πόρων, προσαρμογές του χρονοδιαγράμματος, θέματα προϋπολογισμού, διαχείριση ανθρώπινων σχέσεων, επικοινωνία και τεχνικά προβλήματα. Πρέπει, συνεπώς ,να προσδιοριστούν τα κύρια θέματα, στρατηγικά, τακτικά ή λειτουργικά, ώστε να οριστούν οι προτεραιότητες και να μπορέσει ο ηγέτης ,να εστιάσει στα κρίσιμα θέματα, τα οποία εναλλάσσονται ,ανάλογα με τη φάση του κάθε <<έργου >>.

ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗ –ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΠΡΟΤΩΒΟΥΛΙΑΣ . Θα ήθελα να κάνω ειδική μνεία, γιατί υπάρχει στο σύνολο της κοινωνίας μας έλλειψη πρωτοβουλίας Η ίδια η λέξη το ορίζει: ως η ικανότητα να ενεργείς αυτόνομα και να κινείς πρώτος τις εξελίξεις με δυναμική και ενέργεια που γίνεται μετά από αυτόνομη σκέψη και απόφαση. Αυτό είναι κύριο χαρακτηριστικό των ευφυών, αλλά και των απόλυτα αυτοπραγματούμενων ανθρώπων. Δεν τρέμουν μπροστά στο καινούργιο. Αντίθετα το διεκδικούν στην καθημερινότητά τους .Δεν αντιστέκονται στις προκλήσεις των καιρών με την ηλίθια φράση «κεκτημένα», καραμέλα στους αγράμματους. Κεκτημένο είναι ο καθημερινός αγώνας για βελτίωση των ανθρωπίνων σχέσεων μέσα από την καθημερινή πολυπλοκότητα, αλλάζοντας τη μοίρα των ανθρώπων προς τα βέλτιστα. Δημιουργούν το περιβάλλον ,πριν το περιβάλλον δημιουργήσει μην ελεγχόμενες καταστάσεις, Πρωτοβουλία αναπτύσσουν οι ηγέτες και όχι οι δήθεν καραμελοποιοί της ίδιας διαχρονικής φρασεολογίας, μην μπορώντας να δουν το διαφορετικό, το καινοτόμο ,από τρόμο ότι έτσι θα δουν τη γύμνια τους. Ο κόσμος δεν άλλαξε από αυτούς που έδιναν λύση με τα μέσα του χθες, αλλά από αυτούς που είδαν το αύριο, πριν το αύριο γίνει σήμερα .Πώς, λοιπόν ,να μη βάζω ερωτηματικό στο τέλος της λέξεως’’ ελπίς’,’ όταν οι δρόμοι προς την ελπίδα κλείνουν από σωρούς οδοφραγμάτων ‘’ηλιθίων δήθεν’’, που απλά κρατούν όλους στην αμάθεια με ατέρμονες κουβέντες, όπου τίποτα δεν θα φέρει το αύριο και το λαμπερό .Η απάντηση απλή ‘’Ζητείται Ελπίς’’ ; Δυστυχώς, ναι! Εάν θέλουμε να δούμε διαφορετικά το αύριο, ας ξεκινήσουμε από εμάς τους ίδιους και τον άμεσα δίπλα μας. Με ρωτουν στο δρόμο τι αποζητώ με την προσπάθεια εμπλοκής μου στα κοινά και απαντώ «Απλά θέλω να κάνω έναν κόσμο ,με την εργασία μου, καλλίτερο και εκεί να συνυπάρχω ίσος μεταξύ ίσων, όπου μια νέα γενιά ανθρώπων θα κάνει πραγματικότητα τη ρήση: « …στη δημόσιά μας ζωή, σαν πολίτες, απὸ σεβασμὸ προ πάντων, δεν παραβαίνουμε τους νόμους, υπακούμε δε στους εκάστοτε κατέχοντες τα δημόσια αξιώματα και στους νόμους, και κυρίως σε ἐκείνους απὸ τους νόμους, που έχουν θεσπιστεί για υποστήριξη των αδικούμενων, και σε άλλους, οι οποίοι αν και άγραφοι, η παράβασή τους φέρνει πανθομολογούμενη ντροπὴ στους παραβάτες» ( Επιτάφιος Περικλέους, κεφ.37) « Ας γίνουμε η αλλαγή που ονειρευόμαστε με μπροστάρηδες ικανούς και άξιους και πάνω από όλα μαχητές της καθημερινής μόρφωσης» . Γεννήθηκα, έζησα και θα συνεχίσω να ζω πάντα με την «ελπίδα» γυμνή από ερωτηματικά, απλά, με μια κατάφαση καθημερινή. Κάτι σαν επίλογος .Όλα όσα ο κάθε ένας από εσάς, αγαπητέ αναγνώστη, διάβασε, τον καλώ με περισσή και σώφρονα σκέψη να απαντήσει Χωρίς ΕΛΠΙΔΑ, αλλά το ΒΕΒΑΙΟΝ !

Ανδρέας Καλλιβωκάς

Μοιραστείτε το άρθρο!